عن ام البنین (علیها السلام):

«أخبِرني عَن أبِي عَبدالله الحُسَين، …أولادي ومن تحت الخضراء كلهم فدا لأبي عبدالله الحسين»

حضرت ام البنین (علیها السلام):

«از ابا عبدالله الحسین (ع) به من خبر بده! …فرزندانم و تمام کسانی که زیر آسمان کبودند، همه به فدای ابا عبدالله الحسین (ع) باد!»

(منتهی المقال، ج 2، ص 70؛ تذکره الشهداء، ص 443)

توضیح:

“بانوی وفا”

نام مبارک آن حضرت، فاطمه و کنیه شریفش، ام‌البنین است. پدر آن حضرت، خرام بن خالد و مادرش، لیلی دختر شهید بن ابی‌عامر است. امیرالؤمنین (ع) آن حضرت را به خاطر شجاعت و دیگر صفات والای اخلاقی‌اش به همسری برگزید. در پرتو این ازدواج مبارک، خداوند 4 پسر به او عنایت فرمود: قمر منیر بنی‌هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع)، عبدالله، جعفر و عثمان که جملگی در کربلا به شهادت رسیدند. وقتی که بشیر، خبر شهادت فرزندان ام‌البنین را در مدینه به او داد، آن حضرت جمله نورانی فوق را فرمود که ایمان و معرفت و عشق به امامت در آن موج می‌زند:

«تمام فرزندانم و تمام اهل زمین به فدای حسینم!»

بشیر گفت:

«قُتِلَ الحُسَین؛ حسین (ع) کشته شد».

در آن حال ام‌البنین روی خاک‌ها نشست، دو دست خویش را بر سر زد و فرمود:

«قَدْ قَطَّعتَ نِیاطَ قَلبی!

ای بشیر! با این خبر بند بند دلم را پاره‌ کردی!»

آن حضرت همه روزه به قبرستان بقیع می‌رفت و چنان جانسوز مرثیه می‌خواند که همه را به گریه می‌انداخت؛ حتی مروان با آن قساوت قلبش بر مرثیه‌خوانی أم‌البنین می‌گریست. تعظیم و بزرگداشت آن بانوی کرامت و توسل به آن مادر داغدیده از راه‌های تقرب به خداوند و امام زمان ارواحنافداه است.